زندگيِ من آرام مي گذشت.

اتفاقي نمي افتاد..!

تا اين که سکوتي تمامِ وجودم را دگرگون کرد!

بي صدا آفتابي شد.. و دستِ مرا گرفت و به راهِ نوشتن کشيد!

آري سکوت!

سکوتي که مشحونِ تحمل هاست..

سکوتي که از دنيا بريده است!

کاش نبود.. اما وجودِ من آن را شديدتر مي کند.

آي..! اي سکوتي که بي رحمانه مرا غرقِ محبت مي کني!

نمي خواهم.. محبت نمي خواهم!

آي صداي آشنا!... بد آمدي..چند روزي جرقه زدي رفتي.

تماشاي تو وقت مي خواست

گوشِ من پاسخي نديد

دلم مي خواهد صدايت را بشنوم..

همين!

نظرات شما عزیزان:

بهمن

ساعت10:34---2 فروردين 1393

فریاد سکوت
کجای این جنگل شب پنهون میشی خورشیدکم

پشت کدوم سد سکوت پر میکشی چکاوکم

چرا به من شک میکنی من که منم برای تو

لبریزم از عشق تو سرشارم از هوای تو

دست کدوم غزل بدم نبض دل عاشقم

پشت کدوم بهانه باز پنهون کنم هق هقمو

گریه نمیکنم نرو... آه نمیکشم بشین

حرف نمیزنم بمون... بغض نمیکنم ببین

سفر نکن خورشیدکم ترک نکن منو نرو

نبودنت مرگ منه راهی این سفر نشو

نذار که عشق من و تو اینجا به آخر برسه

بری تو و مرگ من از رفتن تو سر برسه

نوازشم کن و ببین عشق میریزه از صدام

صدام کن و ببین که باز غنچه میدن ترانه هام

اگر چه من به چشم تو کمم قدیمیم گمم

آتشفشان عشقم و دریای پر تلاتمم

گریه نمیکنم نرو. آه نمیکشم بشین

حرف نمیزنم بمون. بغصض نمیکنم ببین


( اگرچه من به چشم تو کمم قدیمی یم گمم

اتش فشان عشقمو دریای پر تلاطمم )

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: